Ryan C. Gordon o Linuksowym przemyśle gier

A czy jest jakaś konkluzja prezentacji lub puenta, co by nie musieć oglądać całego wideo aby wiedzieć, jakie tematy poruszali? ;-) Są slajdy, ale one wszystkiego nie powiedzą co się działo ;-)

Ryan opisuje historię gier na Linuksie. Od XBill poprzez Doom, aż po Steam. Omawia też fenomen Humble Bundle, który udowodnił, że użytkownicy Linuksa płacą więcej za gry niż użytkownicy Apple i dają 25% wpływów.

Za sprawą portowania gier i Humble Ryan stał się tak popularny w świecie gamedevu, że ludzie zaczęli do niego dzwonić, żeby załatwił miejsce w Bundlu dla ich produktów. On nie odmawiał, pod warunkiem, że gra będzie miała port Linuksowy ;-).

Gdy Volvo ogłosiło Steam Machine, zaczęli dzwonić do niego twórcy gier AAA.

Opowiada też ciekawą anegdotkę o Epic i UE4.

Na koniec były trudne pytania od publiczności. O kiepskiej obsłudze wielu monitorów w X.org, gdy gra jest na pełnym ekranie. O słabej dokumentacji i działaniu OpenGL itp.

Dziękuję za informacje i opisanie prezentacji – bardzo pomocne. Ciekawa historia – muszę zatem wygospodarodwać godzinę czasu, nieco popcornu i oglądnąć :-)

Szczególnie interesujące wydają się pytania na końcu :-)

PS: celowo patrzę do repo za frazą XBill i…jest do zainstalowania (Fedora) :-) Nawet zainstalowałem i od razu przegrałem, gdyż chyba muszę jeszcze opanować zasady :-)

@sprae
„Omawia też fenomen Humble Bundle, który udowodnił, że użytkownicy
Linuksa płacą więcej za gry niż użytkownicy Apple i dają 25% wpływów.”

Nie ma żadnego fenomenu. Są skłonni zapłacić więcej, bo na Linuksa gry wysokobudżetowe są niedostępne, a głównie w takie gra się na Windows i MacOS (w mniejszym stopniu).

Na bezludnej wyspie największy pasztet jest też sporo warty ;).

„Na bezludnej wyspie największy pasztet jest też sporo warty ;).”

Poczułem się jak masochista czwartej kategorii. ;)
Może ta prezentacja wyjaśni dlaczego ludzie kupowali gry na Linuksa zamiast licencji Windows i gier AAA?

Ja wiem, że chodzi o popyt i podaż. Fenomen jest dlatego, bo nikt w ten rynek wcześniej nie wierzył. Tak jak w czarnych muzyków w latach ’50, kierując się zwykłymi uprzedzeniami.